เล่ห์ทะเลทราย

ขณะที่กำลังเดินอยู่ใต้เงาต้นปาล์มที่ใบโดนลมพัดไสว มีใครก็ไม่รู้พุ่งตัวเข้ามาหา เธอตกใจจนโดดตัวลอยและหวีดร้องเสียงดังลั่น แต่ก็โดนปิดตาอย่างรวดเร็วจนมองอะไรไม่เห็น

มีแขนแข็งแรงคู่หนึ่งยกตัวขึ้นเหมือนเธอเป็นแค่ตุ๊กตาตัวเล็กๆ จากนั้นจึงแบก            ออกเดิน เธอพยายามดิ้นรนเอาตัวรอด ตื่นตระหนกและหวาดกลัวจับขั้วหัวใจ และ   ตอนนั้นเองเหมือนได้ยินเสียงใครสักคนหัวเราะขึ้นเบาๆ

หลังจากผ่านไปพักหนึ่งวิลโลว์ถึงรู้ว่า คนที่แบกตัวเธอนั้นกำลังเดินลงทะเลจริงๆ    เสียด้วย...เธอได้ยินเสียงน้ำซัดเสื้อผ้า เสียงฝีเท้าจ๋อมแจ๋มเดินฝ่าเกลียวคลื่น เจ้าบ้าคนนี้กำลังจะพาเธอไปที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ

อยู่ๆแขนที่แบกก็ยกขึ้นและวางตัวเธอลงบนพื้นมั่นคง ทันทีที่คนๆนั้นปล่อยมือ              เธอรีบหาทางแกะปมผ้าที่พันไว้รอบตาออก

ได้ยินเสียงเขาขยับเข้ามายืนข้างๆจนรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือน ได้ยินเสียงคลื่นปะทะกับแผ่นไม้ ก่อนที่ข้อมือเธอจะถูกรวบเข้าหากันด้วยอะไรบางอย่างที่นุ่มและลื่น

“อยู่นิ่งๆ” น้ำเสียงนุ่มทุ้มพึมพำใกล้ตัว “ถ้าคิดหนี ฉันจะยิ่งอารมณ์เสีย”

“นายจะพาฉันไปที่ไหน นายเป็นใคร” คำพูดกราดเกรี้ยวหายไปพร้อมๆกับผ้าผืนหนาที่พันไว้รอบปาก

“เธอนี่พูดมากเหมือนผู้หญิงทั่วไปไม่มีผิด” เสียงนุ่มทุ้มนั้นมีแววขำ “เงียบแบบนี้   แหละดีแล้ว”